Pinksteren is een echte feestdag. De volgelingen van Jezus zijn bedroefd: de leider van de groep is niet meer. Hoe fijn is het dan toch nog een teken van hem te ontvangen! En ja, iedereen ontvangt hetzelfde teken tegelijkertijd, geen discussie mogelijk. Een teken om niet bij de pakken neer te gaan zitten en door te gaan in de geest van Jezus, zijn gedachtegoed uit te dragen en meer mensen hiervan kennis te laten nemen. Omdat het een positieve boodschap is. Een boodschap om niet bang te zijn je eigen pad te volgen, misschien wel tegen het populaire gedachtegoed van de tijd in.
Nu is dit, volgens mij, voor ons doopsgezinden niet zo moeilijk. Wij zijn altijd een kleine geloofsgemeenschap geweest met onze eigen invulling aan het voortleven van het Evangelie.
Bij mij is pas op mijn 53ste ADHD vastgesteld. Veel te laat. Dat komt doordat ik in de eerste plaats een vrouw ben, en ooit beweerd werd dat ADHD niet bij vrouwen voorkomt. In de tweede plaats omdat ik onder de noemer ‘het dromerige type met ADHD’ val. Het type dat de hele dag op de bank kan zitten met een boek. En toch, ja toch, heb ik heel erg ADHD.
Het ontdekken en erkennen van mijn syndroom was als de ervaring van de discipelen op Pinksterdag. Na een gelukkige kindertijd kwam er een verwarrende periode met vallen en opstaan. Niet wetend hoe uit mijn onveilige situatie te komen volgden depressies. De diagnose kwam als een verlossing, een bevrijding. Er kwam een beetje licht in de duisternis. ADHD is niet te genezen, maar medicijnen, tips en handvatten kunnen het leven meer richting geven. Ik worstel nog steeds, maar kom veel vaker boven.
Het was als de ervaring van de discipelen op Pinksterdag
Door deze bevrijding is er meer rust in mijn hoofd gekomen en kan ik aan een doel c.q. zingeving in mijn leven gaan werken. Mijn taak wordt anderen met ADHD behoeden voor een leven zoals ik dat heb meegemaakt. Van overleven naar leven, van donker naar licht.
Omdat er in de gezondheidszorg veel bezuinigd wordt, is er grote vraag naar ervaringsdeskundigen die op hun terrein hun expertise kunnen inzetten. Zo kan ik groeien van ervaring naar ervaringsdeskundige naar professional. Ik heb mij al aangemeld voor de eerste cursus en kan niet wachten op mijn diploma.
Nu heb ik twee inspiratiebronnen en het vuur om zinvol te leven. Mijn bijdrage aan de maatschappij is de ADHD-medemens proberen te behoeden voor onverklaarbaar persoonlijk leed. En last but not least het uitdragen van het doopsgezind gedachtegoed natuurlijk!
Dit stuk verscheen eerder in ingekorte versie in Mondig+ 3
Tekst: Sjoukje Halbertsma
Beeld: Kalle Brüsewitz
